"Γκόλφω" - Η ψυχή που αγαπά δίχως φραγμούς

Είν’ η αγάπη βάτος που αν τύχει μάνα και μπλεχτείς

μέσα στις αγκαθιές του, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα θα φύγεις λαβωμένος.

Είν’ η αγάπη θάλασσα, που γλυκοκυματίζει,

Και αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν,

Τις ομορφιές της λιμπιστείς και απλώσεις τα πανιά σου,

δεν είναι μάνα γονετώ πίσω για να γυρίσεις

και αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο,

στην άλλη άκρη θε να βγεις, αλλιώτικα, εχάθης.

Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου,
μα κάθε μέρα καρτερεί μη και γυρίσει πίσω
Είν’ η αγάπη χείμαρρος που χιμά και σε συντρίβει
Είν’ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις,
μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν λεν να ξεκολλήσουν.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα
Στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια